Çok fazla önemsedim sanırım, çok fazla düşündüm.Bu yüzden hayal kırıklıklarım. Ergenler gibi ''Kimse beni anlamıyor'' triplerine giricek değilim, çok şükür beni anlayan, yaşadıklarımı anlamak için çaba gösteren dostlara sahibim.Mutsuz olduğumu tek bir bakışımdan çözen dostlara.
Şanslıyım, herzaman yanımda olan bir ailem var çünkü.
Herzaman yanımda olan bir ablam.
Gerçekten herşeyin en mükemmeline sahibim.Arkadaşların, ailenin.
Yaz sıcakları geldi, dün ablama yatakları ayıralım artık dedim, ben seviyorum seninle uyumayı dedi.
Geceleri kabuslar gördüğü zamanlar sarılıyormuş bana.
Gözlerim doldu.
Benim ablam sevmez öyle sarılmaları, öpmeleri.Oyüzden sarılmadım ona, pek duygusalsın bugün bebeğim dedim, güldü.
kimse kimsenin yaşadıklarını bilemez, hissettiklerini bilemez, eğer onunla 1kez bile oturup konuşmadıysa hiç bilemez.
Buyüzden sevmiyorum sanırım bunları yapanları.
Tanımadığım insanlar hakkında konuşmuyorum çünkü, sağda solda duyduklarımı yüzlerce insanla paylaşmıyorum.O insan ne yaşamış, ne hissetmiş bilemem, mümkün değil bu.
Kırılıp kırılmayacağını da bilemem.O yüzden susuyorum zaten, o yüzden umursamıyorum.
